Josephus
Josephus - Een ooggetuige van het Christendom
Josephus was een historicus die leefde van 37 tot 100 na Christus. Hij was een lid van de Joodse priesterlijke aristocratie en werd tijdens de grote Joodse opstand van 66-70 na Christus gevangen genomen door het Romeinse Rijk. Josephus bracht de rest van zijn leven door in Rome als adviseur en historicus voor drie keizers: Vespasianus, Titus en Domitianus. Eeuwenlang werden de werken van Josephus in Europa meer gelezen dan enig ander boek, met uitzondering van de Bijbel. Zij zijn bronnen van onschatbare waarde als ooggetuigen van de ontwikkeling van de Westerse beschaving, inclusief de stichting en de groei van het Christendom in de 1e eeuw.
Josephus - Bijbelse verslagen buiten de Bijbel
Josephus noemt in enkele van zijn werken gebeurtenissen en mensen uit het Nieuwe Testament. Veel sceptici zien dit als belangrijk bewijs tegen de mythe- en legendetheorieën waardoor het Christendom geplaagd wordt. Hier zijn enkele uittreksels:
Josephus noemt Jezus in zijn "Joodse Oudheden", boek 18, hoofdstuk 3, paragraaf 3 (deze paragraaf is zo fenomenaal dat schriftgeleerden nu de echtheid van enkele delen van deze tekst ter discussie stellen):
"Te dien tijde was er een zekere Jezus, een wijs mens, indien men hem althans een mens noemen mag; want zijn werken waren wonderbaar. Hij onderwees degenen, die graag in de waarheid onderricht wilden worden, hij werd gevolgd niet alleen door vele Joden, maar ook door vele heidenen. Deze was de Christus, die door de oversten van ons volk bij Pilatus aangeklaagd en op zijn bevel gekruisigd werd. Doch die hem bij zijn leven gevolgd hadden, verlieten hem na zijn dood niet; want hij is hun ten derden dage weer levend verschenen, gelijk de goddelijke profeten, onder meer andere wonderlijke dingen, van hem voorzegd hadden. Aan hem is het dat de christenen, die tegenwoordig nog bestaan, hun naam ontleend hebben.”
Josephus noemt Johannes de Doper en Herodes in "Joodse Oudheden", boek 18, hoofdstuk 5, paragraaf 2:
"Nu dachten sommige Joden dat de vernietiging van Herodes’ leger door God kwam, en zeer terecht, als een straf voor wat hij met Johannes had gedaan, hij die de Doper werd genoemd; want Herodes bracht hem om, hij die een goed man was, en die de Joden beval om deugdzaamheid uit te oefenen, zowel wat betreft rechtvaardigheid jegens elkaar als wat betreft vroomheid jegens God, en die dus kwam om te dopen; omdat het wassen [met water] acceptabel voor hem zou zijn, als zij er gebruik van zouden maken, niet om sommige zonden [alleen] te doen verdwijnen [of vergeven], maar voor het reinigen van het lichaam; daarbij aannemend dat de ziel daarvoor al voldoende gereinigd was door deugdzaamheid."
Josephus noemt Jakobus, de broer van Jezus, in "Joodse Oudheden", boek 20, hoofdstuk 9, paragraaf 1:
"Na de dood van de procurator Festus, toen Albinus op het punt stond hem op te volgen, achtte de hogepriester Ananias het een geschikte gelegenheid om de Sanhedrin bij elkaar te roepen. Hij deed daarom Jakobus de broer van Jezus, die de Christus werd genoemd, en verscheidene anderen, voor zijn haastig bijeengeroepen raad verschijnen, en hij veroordeelde hen tot de dood door steniging. Alle wijze mannen en strenge volgelingen van de Wet die in Jeruzalem waren spraken hun afkeuring uit over deze daad."
Josephus noemt Ananias, de Hogepriester, die wordt genoemd in Handelingen 23:2:
"Zodra Albinus naar de stad Jeruzalem was gekomen, gebruikte hij al zijn inspanningen en zorg zodat het land vredig zou blijven. Hij deed dit door een groot aantal van de Zeloten te doden. Maar wat betreft de hogepriester Ananias: hij vermeerderde zijn glorie dag na dag en dit in sterke mate, en de manier waarop hij de gunst en het aanzien van de burgers had verkregen was tekenend; want hij was gewoon om grote hoeveelheden geld op te potten."
