Griekse goden

Griekse goden - De historische achtergrond
De Griekse goden vormden een integraal onderdeel van de Griekse mythologie. Onze formele kennis over de oude Griekse goden kan teruggevoerd worden naar de werken van Homerus, de "Iliade" en de "Odyssee" (8e eeuw voor Christus). Bovendien geloven veel geleerden dat de mythen zwaar werden beïnvloed door de Myceense cultuur die tussen 1700 en 1100 voor Christus in Griekenland bestond. Het is opmerkelijk dat het bewijs aangeeft dat de Griekse mythologie zijn oorsprong vindt in de Mesopotamische en Anatolische culturen in het Midden-Oosten. Er bestaan vele overeenkomsten tussen de mythologie van de oude culturen in het Midden-Oosten en de oude Grieken.

Griekse goden - De religieuze en sociale achtergrond
De goden en godinnen van het oude Griekenland werden door de mens geschapen om de wereld om hem heen te verklaren, om de wereld te verkennen, om gezag te verlenen aan de Griekse aristocratie en om vermaak voor de massa te bieden. De godsdienst van de oude Grieken werd niet gebouwd op een enkele geschreven bron, zoals de Bijbel of de Koran. Bovendien geloofden de Grieken niet in een absolute waarheid, zoals het Christendom en het Jodendom. In het algemeen wijdde een Griekse stadstaat zich aan een bepaalde god of een bepaalde verzameling van goden. Veel stadstaten bouwden tempels voor hun goden. Deze godheden werden dan geëerd met festivals en dierenoffers. De Griekse goden en godinnen namen gewoonlijk een menselijke gedaante aan en leefden in een samenleving die veel leek op de menselijke samenleving. Zij hadden dezelfde emoties als menselijke wezens en grepen regelmatig in in de menselijke geschiedenis. Het belangrijkste verschil tussen de Griekse goden en mensen was dat de goden, in tegenstelling tot mensen, onsterfelijk waren.

Griekse goden - De scheppingsmythen
Het is moeilijk om de oorsprong van de oude Griekse goden te bepalen, omdat er verschillende scheppingsmythen bestaan. Een combinatie van een verhaal dat door de Griekse dichter Hesiodus in de 8e eeuw voor Christus werd samengesteld en een verhaal dat door de mythograaf (een samensteller van mythen) Apollodrus werd geschreven zou door de meeste Grieken in de oudheid herkenbaar zijn. Dit verhaal gaat als volgt: De god Chaos (gapende leegte) was het fundament van de hele schepping. Uit deze god verrezen Gaia (aarde), Tartarus (onderwereld) en Eros (liefde). De god Eros was noodzakelijk om Chaos en Gaia samen te brengen zodat zij nakomelingen zouden produceren. Chaos schiep vervolgens de nacht en de eerstgeborene van Gaia was Uranus (de god van de hemelen). De vereniging van Chaos en Gaia resulteerde tevens in de schepping van de gebergten, de zeeën, en de goden die bekend staan als de Titanen. De interactie tussen deze vroege goden resulteerde in de schepping van diverse andere goden. Onder hen bevonden zich zeer bekende figuren zoals Afrodite, Hades, Poseidon en Zeus. Uiteindelijk voerde Zeus oorlog met zijn vader (Kronos) en de Titanen. Als gevolg van dit conflict vestigde Zeus een nieuwe heerschappij op de berg Olympus. Zeus was de heerser over de lucht, zijn broer Poseidon heerste over de zeeën en zijn broer Hades heerste over de onderwereld. Er bestaan conflicterende mythen over de schepping van de mens. Veel scheppingsverhalen stelden dat mensen rechtstreeks uit de grond voortkwamen. In sommige gevallen hadden afzonderlijke Griekse samenlevingen hun eigen unieke scheppingsverhalen. Dit geldt voor de Arcadiërs en de Thebeërs, die beide hun oorsprong terugvoerden naar uit de aarde geboren mensen die in verschillende gebieden werden geschapen. Een bepaalde mythe stelt dat mensen uit aarde en water werden geschapen, met de hulp van de Titaan Prometheus die hiervoor zijn gaven wat betreft het gebruik van vuur aanwendde.

Griekse goden - De grote zondvloed
De oude Grieken geloofden in een vloed die de hele mensheid vernietigde, vergelijkbaar met het verslag dat in de Bijbel is vastgelegd. In de Griekse mythe vond de vloed plaats tijdens het tijdperk van Deucalion 1 (1450 voor Christus). Deucalion 1 en zijn vrouw, Pyrrha 1, werden van te voren gewaarschuwd voor de komende overstroming en werden geboden om een kist te bouwen en deze met proviand te vullen. De oorzaak van de komende vloed was de woede van Zeus tegenover de mensheid. Zeus walgde van de verdorvenheid van de mensen, in het bijzonder de mensenoffers. Zeus bracht alle goden in vergadering bijeen en besloot om de mensheid met water uit te roeien. Deucalion en Pyrrha overleefden de vloed in de drijvende kist die zij hadden gebouwd. Zij verbleven negen dagen en negen nachten in de kist en landden uiteindelijk op een berg in Phokis. Toen Zeus zich realiseerde dat de wereld een levenloze plas water was die alleen door Deucalion en Pyrrha was overleefd, stopte hij de regens en herstelde hij het land. Om de wereld opnieuw te bevolken droegen de goden de overlevenden op om stenen over hun hoofden te gooien. De stenen die door Deucalion waren gegooid werden mannen en de stenen die door Pyrrha waren gegooid werden vrouwen. Deze hernieuwde schepping door middel van stenen werd gebruikt om de hardheid van het menselijke ras uit te leggen. Er bestaat een groot aantal verschillen tussen de Griekse mythe en het verslag van de zondvloed in de Bijbel. De Bijbelse zondvloed vond plaats dichter bij het jaartal 2500 voor Christus. Bovendien werden Noach en zijn gezin, in tegenstelling tot de Griekse mythe, gered met voldoende mensen- en dierenlevens om de planeet opnieuw te bevolken. Maar beide verslagen stellen dat de wereld werd vernietigd vanwege de zonden van de mensheid, en dat het menselijk ras werd gered als gevolg van het feit dat enkele individuen een rechtschapen leven leidden.

Read Griekse goden Page 2 Now!